تابلو دکوراتیو طرح نرگس زرد

گل نرگس، نرگس شیراز، دافودیل

Jonquil, Daffodil, Narcissus

از خانواده آماریلیداسه Amaryllidaceae

منشاء گل نرگس اروپا، شمال آفریقا و قسمتهایی از آسیا است. یک گیاه سوخ‌دار (پیاز دار) دایمی است. سوخ آن حقیقی و پوشش‌دار است که چندین سال متوالی گل داده و هر سال نیز درشت‌تر میشود. برگها باریک کشیده سبز تیره هستند و زیر برف هم رشد میکنند.

شکل جام مانند گلهای گیاه نرگس در 11 فرم رده‌بندی میشوند.

1. Trumpet 2.Large-cupped 3.smallcupped 4.Double 5. Triandrus 6.Cyclamineus 7.Jonquilla 8.Tazetta 9.Poeticus 10.Bulbocodiom 11. Split-coroma

نرگس شهلا محبوبترین رقم نرگس برای شاخه بریده و گلکاری در ایران محسوب میشود و رقمهای دیگری مانند نرگس مسکین، پرپر، هزارپر، نروک یا پنجه گربه‌ای و البته نرگس شیراز در مقیاس زیادی در جنوب ایران کشت میشود.

نرگس شیراز Tazetta گلهای معطری دارد و جهت گل بریدنی استفاده میشود. چندگل روی هر ساقه داشته و از پاییز تا بهار (در برخی مناطق) گل میدهد. برخی ارقام نیمه مقاوم بوده و باید در گلخانه سرد کشت شوند.

گلدهی: نرگس در حالت عادیدر روزهای آخر سال و اوایل بهارگل میدهد. ولی میتوان فصل گل را چند ماه پیش انداخت. اگر در پاییز کشت شود در بهار گل میدهد.

نیازها: گیاه نرگس به سرما مقاوم است و در مقایسه با زنبق، حساسیت کمتری به یخبندان دارد ولی نسبت به لاله و سنبل حساس‌تر است. خاک مناسب آن خاک لومی سرشار از مواد آلی است. خاک با pH کمی اسیدی را دوست دارد (بین 6 تا 7) ولی در زمینهای زیاد اسیدی باید به خاک آهک اضافه کرد. در محل آفتابگیر باید کشت شود. سوخ آن به سرما مقاوم است و هر ۳ تا ۴ سال میتوان سوخ را از خاک خارج کرده و سوخک را جدا کرد. خاکی که نرگس در آن کشت شده باید مرطوب باشد. ولی چنانچه آب فراوان دریافت کند، بیشتر برگ تولید کرده و به گل نمیرود. برای به گل رفتن بهتر است گیاه کمی خشکی ببیند.

پس از گلدهی برای بزرگ شدن سوخ‌ها باید از کودی با نیتروژن کم و پتاسیم زیاد استفاده کرد. باغچه‌های نرگس را باید وجین کرد و این عمل در فصل پاییز و پیش از رشد برگها انجام میشود. در بهار نیز به نحوی که برگهای سبز نرگس صدمه‌ای نرسد میتوان علفهای هرز را وجین کرد.

برخی گونه‌ها نیاز سرمایی دارند ولی Tazetta (بنا به منابعی) ندارد.